Poeh, poeh….inauguratie San Antonio Sepacuite

Poeh poeh, 

Het is zes uur…in de avond, het begint al donker te worden en we zijn nét gearriveerd in ons hotel in Teleman.

En over 10 minuten moeten we weer klaar staan om naar La Ceiba, ons favoriete ‘restaurantje’ eigenlijk meer een eetschuur, te gaan om camarones te gaan eten.

Het lukt dus never nooit niet om al de gebeurtenissen van vandaag op te schrijven.

Straks misschien, als we terug zijn want het was een lange dag.

Om 7 uur ontbijt, 8 uur vertrek…was de bedoeling maar de anderen ( Esther, Gieljam, Niels en Jet) waren abuis en stonden bij het kantoor van Adicay. ) Enfin, met een half uur vertraging vertrokken we met een ruime bus richting San Antonio Sepacuite. Via een prachtige route langs de rivier de Polochiq, met rondom begroeing van bamboe, mais en later koffiestruiken en kardemom. 

Het is hier een veel armere streek, de huisjes zijn vaak van hout of aan elkaar bevestigde palen. Binnen aangestampt zand en in de hoek een open vuurtje op een stapel stenen als keuken. De daken van golfplaat. 

Kinderen langs de weg zwaaien enthousiast. Als we na 2,5 uur aankomen bij de kruising in Teleman slaan we linksaf richting Senahu. Voor ons bekend terrein want onze eerste twee projecten in San Nicolas en in Nuevo Palin bevonden zich in dit gebied; we komen er zelfs langs. 

Eenmaal bij Senahu, hoog in de bergen, na nog eens 1 uur via een bochtige weg slaan we rechtsaf en dan houdt het asfalt op. Onze bus en ook de chauffeur zijn er niet aan gewend maar na dik 5 (!) kwartier hobbelen komen we aan bij San Antonio Sepacuite.

Niet te missen want het ontvangstcomité staat klaar om ons te verwelkomen met vlaggetjes, vuurwerk, marimbamuziek en een dansgroep van jongens en meisjes die een ceremoniële dans uitvoeren. Omringd door zeker tweehonderd mensen lopen we richting de plek waar het allemaal gebeuren gaat.

De kinderen zijn blijkbaar solidair met het boerenprotest in Nederland want de vlaggetjes waarmee zij wapperen: allemaal op z’n de kop!!  Blauw-wit-rood. Lachen.

Het is erg warm, de zon prikt en eindelijk komen we aan bij het feestterrein waar onze stoelen klaar staan op een met dennennaalden bedekt houten podium. Erboven een klein afdakje tegen de zon. Vanwege de warmte krijgen we een verkort programma. Wij vinden dat niet erg. Twee coupletten van het Wilhelmus, geen vlagvertoon en (gelukkig) ook geen Guatemalteeks volkslied van 5 minuten. Korte toespraakjes. Ana vraagt ook weer aan mij of ik iets wil zeggen. Ik voelde me erdoor overvallen, maar ach…ik heb mij er weer uit gered en hield een korte speech. 

We krijgen fruit aangeboden en Esther een knalroze tasje voor de toekomstige baby. Ik krijg het gevoel dat de hele ceremonie hier wat minder serieus wordt genomen, beetje afgeraffeld. Misschien omdat zij het water systeem al twee jaar in gebruik hebben en deze inauguratie als mosterd na de maaltijd komt? 

De kraan moet ook nog officieel opengedraaid, dus hup…met de hele club naar een verder gelegen plek. Warm en een beetje stijgen. Jan liep wat te hijgen en aangezien we al zo vaak kranen hebben opengedraaid besloten wij met z’n tweetjes terug te gaan naar het feestterein want we zouden ook nog lunchen daar.

Alweer een misverstand…lunch was bij de kraan; dus tuktuk gepakt samen met Cesar naar de plek waar iedereen zojuist ceremonieel de kraan had opengezet.

Joep, Jan en ik werden door Ana uitgenodigd om ook nog een keer dit officiele moment over te doen. Dat werd een lekker waterballet met veel natgespetter. Lekker fris. Hier vlakbij kregen we een lunch. Voor de verandering at Jan vegetarisch, alleen groenten en tortilla. Want verder alleen kip.

Wetend dat we daarna nog twee uur weer in de bus zouden hobbelen zocht ik een baño op. Kennelijk had men hier nog geen nieuwe latrines. Ik werd gewezen naar een gammel houten halfhoog hokje met een stuk zwart rafelig plastic voor de ingang om de authentieke poepdoos af te schermen. Gewoon je neus achterna en je komt er vanzelf.

Terughobbelen in de bus, opnieuw twee uur. Moe maar voldaan, zoals dat heet komen we aan in Hotel Chelsea Maria. Verschillende leuke mini-huisjes met puntdaken, mooi gazon, planten en bamboe. Nadat iedereen de sleutels heeft kwamen de vragen, de meesten hadden geen water ( er moest nog ergens een hoofdkraan opengezet) . Wij waren de enigen met water maar zelfs met de kraan dichtgedraaid, bleef het stromen. 

Volgende vraag: de Wifi-code. Tegenwoordig van levensbelang en het onduidelijke papiertje waarop de code was gekrabbeld bracht alleen maar meer verwarring.

Onze lamp gaf nauwelijks licht en moest vervangen en ja, we wilden ook graag ieder een handdoek. Arme jongen, die hier de boel regelt. 

Maar alles kwam in orde, de rust keerde weer en om half 7 vertrokken we naar El Ceiba. De garnalen waren lekker, maar minder groot dan vroeger in onze herinnering. Wieke was misselijk en voelde zich niet lekker. Ze heeft niet gegeten en buiten in de ‘frisse’ lucht gezeten waarna ze zich al beter voelde. 

Eigenlijk was iedereen best wel moe na deze lange warme dag. Dus na het eten gauw de auto’s in en lekker naar onze punthuisjes.

Zojuist bij het tandenpoetsen zaten twee kakkerlakken elkaar achterna bij de wasbak en ik heb een bloedhekel aan die gasten. Ze doken direct ergens een gat in en nu maar hopen dat ze daar blijven. Welterusten !!! Zoals jullie merken, heb ik na het eten mijn verhaal toch nog afgemaakt.

Tot morgen,  met al weer een inauguratie.

De foto’s volgen nog; nu eerst slapen.