De paarse zon(daars)dagen

Gisteren was het weer zo ver. Hoewel we het al zo vaak hebben meegemaakt; het blijft toch een interessant uitje ter afwisseling van onze zondagmiddag wandeling naar het Parque Central. De processie! 

Straten zijn afgezet, auto’s weggesleept, ramen met paarse gewaden bedekt. 

Een lichte opwinding waart door de stad. Er zijn extra veel toeristen op de been.

De straten waardoor de processie komt zijn bedekt met tapijten van bloemen en dennennaalden of met gedetailleerde figuren van gekleurd zaagsel, Alfombras genaamd. Er zitten ware kunstwerken bij. Soms is er een hele nacht aan gewerkt hetgeen vooral ook een sociaal gebeuren is, compleet met gezellige muziek en biertjes.

Elke zondag in de vastentijd begint in de vroege ochtend, steeds vanuit een ander aangrenzend dorp, een urenlange processie. 

De optocht begint met Romeinse soldaten. Ze verbeelden met de 14 staties de lijdensweg van Christus.

Grote, zware houten tableaus, (soms wel drie ton zwaar) Andas genaamd, met daarop Christus met het kruis, compleet met Engelen en andere religieuze beelden worden door de straten van Antigua gedragen door tientallen mannen in paarse gewaden. Hun hoofden bedekt met puntmuts kappen, uiteraard ook paars. Ze worden Cucuruchos genoemd. In sommige processies zijn 100 mannen nodig om de zware Anda te dragen.

Het is voor de mannen een eer om een paar straten mee te lopen. Bij aanmelding zijn ze zorgvuldig gemeten om de juiste plek in de rij dragers te krijgen. Ze moeten voor deze eer betalen en de kerk wordt er nog rijker door want er zijn vele ploegen dragers nodig. Maar, petje af voor de organisatie.

De tocht voert langs de kathedraal en dan weer terug naar waar ze vandaan kwamen. Soms wel zo’n 12 uur later.

Het is een ritueel, door de vele katholieken zeer serieus genomen, door anderen een uitgelezen kans om de handel te slijten en voor weer anderen de perfecte gelegenheid om toeschouwers, vooral toeristen, te rollen. 

Deze religieuze kermis bereikt haar hoogtepunt in de Semana Santa, de week voor Pasen. Onze timing was perfect. De wierooklucht die ons tegemoet kwam betekende dat het niet lang meer kon duren. Verder, alles en iedereen paars, kleur van de boete.

Peuters, in het minipaars, slapend op de armen van papa.

Vrouwen vaak gesluierd en in het zwart gekleed compleet met zwarte doorschijnende nylons; dat die nog bestaan!!

In de verte hoorden we het geluid van de zware, sombere muziek met tromgeroffel en af en toe een ferme klap op de trom. Het spektakel kwam dichterbij. 

Electriciteitsdraden worden met lange Neptunusachtige vorken omhooggehouden om te voorkomen dat het kruis van Jezus of een Engel erachter blijft haken.

Langzaam wiegend, stap voor stap, komt het imposante kunstwerk onze kant op. 

Ik schrik me rot van de grote klap op de trom, vlak voor onze neus; het teken voor een nieuw stuk muziek. Sommige Cucuruchos zijn emotioneel en zeer serieus, anderen kijken op hun telefoon. Iets verder slaan ze de bocht om; op zich al een mooi staaltje van samenwerking om dit gevaarte van richting te veranderen.

Een kleinere versie voor de vrouwen komt erachteraan met meestal een afbeelding van een wenende Maria Magdalena. 

En dan heel praktisch, minstens zo interessant en vermakelijk om naar te kijken, volgt een perfecte schoonmaakactie van de opruimploeg.

Als trofeeën, zo trots en blij laten de kinderen de bloemen aan hun ouders zien die zij van de straat opraapten en konden redden voor ze in de vuilniszakken van de schoonmakers zouden verdwijnen.  In een perfect gecoördineerde actie veegt een tiental schoonmakers de boel bij elkaar. Met behulp van een grote shovel gaan de restanten van de straatversiering een vrachtauto in.  

De met zoveel liefde en aandacht gemaakte Alfombras hebben hun rol vervuld. 

Een offer is gebracht en de tijdelijkheid van het leven duidelijk gemaakt. 

Hierna is er geen spoor meer te zien van het spektakel dat zojuist de straten passeerde. 

Tijd voor een ijsje. Volgende week weer.