Kantoordagje en bezoek Coxopup

Maandag 30 januari 2023

We bereiden ons voor op een drukke dag. 

De lezers van dit reisblog zullen de komende dagen gebombardeerd worden met verhalen want hier draait het tenslotte allemaal om.

Na ons ontbijt rijdt Cesar voor met zijn 4WD; die zijn hier trouwens heel betaalbaar. 

Pieter is de gelukkige en meest sportieve van ons en kruipt in de achterbak. 

Na een kleine 10 minuten komen we aan bij het met vlaggen versierde kantoor van Adicay. Geknal van vuurwerk, een mariachi groep speelt de sterren van de hemel, dennennaalden op de vloer, tientallen rood wit blauwe vlaggen aan draden boven ons hoofd gespannen, een rij wit beklede met blauwe strikken versierde stoelen staan uitnodigend op ons te wachten onder een open tent. Een hartelijk weerzien , zoenen, knuffels en schouderkloppen bij het weerzien na drie jaar met de Adicay familie, zoals we hen zijn gaan noemen. Zo voelt het ook. 

Jongens en meisjes met zwierige rokken dansen terwijl we ter verwelkoming de traditionele chocolade krijgen aangeboden. En ook wij moeten er aan geloven. ( aan de chocolade én het dansen)

Een uitgebreide rondleiding volgt door het brandschone gebouw. Je kunt hier van de vloer eten. De computers zijn verouderd maar hopelijk kan Ayuda Maya hier iets in betekenen. 

We genieten vanaf het balkon van de prachtige omgeving met oa. bananenbomen. Binnen staan allerlei zoete en hartige lekkernijen klaar en vers fruit. Wat een koninklijke ontvangst al weer! 

We luisteren naar woorden van dank, korte toespraakjes, kijken naar een film die drie jaar geleden is opgenomen waarin ik werd geïnterviewd en cadeautjes wisselen van eigenaar. We hebben al eens geprobeerd hen ervan te overtuigen dat al de cadeautjes niet hoeven maar vergeefs. En ach, we begrijpen ook best dat ze erg blij zijn met Ayuda Maya.

We lopen daarna naar onze lunchplek. Een prachtig gedekte tafel staat buiten onder een tent op een ruim grasveld omringd door vele bomen. Het is bijna een filmlokatie te noemen, zeker met de zon er bij.

Ook de lunch is vorstelijk en heel uitgebreid met ribeyes van minstens 3 ons, frietjes en mayonaise. Dat laatste op mijn speciaal verzoek. 

Gelukkig kent men het begrip ‘doggybag’ ook. Dat wat we niet op kunnen wordt keurig ingepakt en geven we met een gerust hart weg aan een van de Adicay medewerkers.

Tijd voor het volgende onderdeel van deze dag: een bezoek aan Coxopup, alwaar we na een half uurtje rijden aan komen. Dit keer mocht ik achterin.

Steeds meer mannen, vrouwen en kinderen komen naar de vergaderplaats. Als zo’n beetje iedereen er is volgt dat wat we vele malen hebben meegemaakt. Edgar, woordvoerder van het dorp bedankt voor onze komst. Er wordt gebeden tot God voor een goede afloop. Bijna hebben zij de hoop verloren op een deugdelijk watersysteem. Het is hen al zo vaak beloofd door andere organisaties. 

De oudere mannen worden door de koffieplantage eigenaar niet meer gevraagd om te werken, te oud en niet produktief genoeg. Daardoor geen inkomen en al helemaal niet om materiaal te kopen voor een watersysteem. Vandaar ook het verzoek om steun.  Enkele vrouwen doen een duit in het zakje. 

Esther en Gieljam zeggen toe hun uiterste best te doen om geld bij elkaar te krijgen. Een oude man schiet vol en met tranen in zijn ogen en stem vraagt hij om onze hulp. Niet voor hem, maar voor de kinderen van het dorp. Heel ontroerend. 

We nemen afscheid en rijden via een weg binnendoor naar ons hotel. Eten hoeven we niet meer maar met een drankje sluiten we deze dag af. Om 7 uur komt Cesar nog even met Glenda zijn vrouw én met hun zoontje Emanuel, een schattig levendig ventje van 2,5 die het produkt is van een romantische nacht die Cesar en zijn vrouw hadden toen ze ons vervoerd hadden naar El Remate, een voor ons lastig bereikbare plek. Dus eigenlijk indirect een nakomeling van Ayuda Maya.

Zo, dit verhaal staat er op. Hopelijk krijg ik de vele foto’s ook gepubliceerd, anders houden jullie die tegoed van mij. (Het is nu dinsdag half zes en om 7 uur worden we aan het ontbijt verwacht)