Over Atitlan en tegenstellingen

Met Antonio vertrekken we in ons comfortabel busje naar Panajachel. Ik voel me best wel verwend omdat ik gelukkig niet in een ‘collectivo’ oftewel met tig backpackers samengepropt de twee en een half uur durende reis hoef te maken. Voordelen van oud(er) zijn en een goed pensioen en het jezelf toestaan om iets ‘luxer’ te reizen.

Voor Jan en mij zijn de komende dagen bekend terrein. Ons hotelletje, zeker nIet luxe, maar alles wat een mens nodig heeft; goede warme douche, WiFi en koffie.

Raoul, de kelner van Guajimbo, drukt ons stevig in zijn armen als hij ons na drie jaar weer ziet. Wat zijn de mensen hier toch hartelijk, niet doen alsof, maar oprecht blij om dit weerzien.

Piewie bestellen per ongeluk La Parrillada, kleine vergissing; en het betekende dat ze zo ongeveer een kilo vlees op hun bord kregen. De twee straatverkopers zullen zeer verrast en blij zijn geweest met de keurig verpakte ‘leftovers’ die ze gretig aannamen. Het was zeker nog voldoende voor een familie van zes personen. De groenten hebben we er ook nog bij laten doen.

Lago Atitlan; je bent er voornamelijk voor de dorpjes. We pakken de boot naar San Juan om per tuktuk naar San Pedro te gaan. Het is opnieuw een prachtige dag. In San Juan is opvallend veel veranderd bij de steiger. Talloze stalletjes zijn er bij gekomen, kleurrijke parasolletjes boven ons hoofd en nog steeds erg schoon. Jan neemt de steile helling met de tuktuk, heel verstandig. Een vriendelijk meisje biedt aan om Wieke en mij naar de associatie van de vrouwen die weven te brengen. Ik ben blij met de leuke kleurrijke korte broek die ik er koop. 

Onze mannen zaten tevreden In de schaduw aan hun biertje.

San Pedro ademt nog steeds dezelfde sfeer van jaren terug; beetje hippie, stoffig en minder opgeruimd. Ons bootje brengt ons al hotsend en botsend terug naar Pana, met allerlei tussenstops. Leuk om de prachtige huizen te zien die hier tegen de vulkaanhellingen zijn gebouwd. 

Hoewel de zon hier, net als in de rest van de wereld, elke dag weer opkomt en ondergaat, lijkt het alsof deze elke dag verschillend is. Met tientallen anderen fotograferen we de zon die in de verte achter de vulkanen verdwijnt, terwijl een oranje gloed glinstert over het water. Heel mooi. 

Zo heb ik weer wat foto’s voor een sfeervolle rouwkaart. Tja, niet heel origineel..

Voor Joep hebben we de markt in Chichicastenango in het programma opgenomen.

Alweer heel luxe, laten we ons met een privébusje ophalen na een lekker ontbijt begeleid door klassieke muziek in de mooie tuin van El Jasmin.

Chichi, zoals ze meestal zeggen, is nog niks veranderd, maar wel een stuk rustiger.

Sowieso merken we dat het overal nog relatief rustig is; het gevolg van de ‘pandemia’ zoals ze hier zeggen. In de kerk zien we op het middenpad vele kaarsen branden en gelovige Maya’s die op hun knieën naar voren schuifelen om boete te doen voor hun zonden. 

De kerken worden hier nog steeds goed bezocht in de hoop op een beter leven. Hier of in het hiernamaals.

Na een voorspoedige reis zijn we weer terug op ons honk in Antigua. Voor Joep breken de laatste dagen aan. We lopen veel, onze stappenteller maakt overuren; maar goed ook als je bedenkt dat we elk een pizza wegwerken in El Tenedor, de dependance van het 5* Hotel Santo Domingo, boven op een berg, met fantastisch uitzicht op Antigua. 

De kunst, de aanleg van het geheel, de rijkdom druipt ervan af. Alles heel smaakvol, maar wat een tegenstellingen in dit land! De voorbereidingen voor een bruiloft worden getroffen; een tiental bloemisten is bezig met de aankleding van de feestruimte, honderden kaarsjes in glazen potten en minstens dertig rechauds voor het buffet worden klaargezet in de kunstgalerie. Het mag blijkbaar wat kosten.

Zoals gezegd, de tegenstellingen zijn enorm. Je kunt hier eten voor Westerse prijzen; bijvoorbeeld in het chique Panza Verde waar een glas wijn omgerekend 9 euro kost. Maar met gemak kun je ook voor 30 Q,  (ca. €3,50) een volledige smakelijke maaltijd krijgen. Vaak minstens zo gezellig.

Terwijl ik dit schrijf is doña Emperatrice, een vriendelijke oudere vrouw,  bezig om het huis schoon te maken. Vanochtend om 11 uur is zij al begonnen; het is nu bijna 4 uur ! Ze verschoont de bedden wekelijks, wast de lakens, poetst alles schoon, geeft de planten water en spuit het dakterras schoon. 

En verder is hier ook nog een tuinman die de planten in de tuin verzorgt.

We zitten hier dus als de spreekwoordelijke God in Frankrijk, maar dan in Guatemala. 

Gelukkig dat we de afgelopen jaren iets terug hebben kunnen doen door onze projecten. Zo voel ik mij tenminste niet heel schuldig om hier als ‘rijke’ madam al schrijvend op het dakterras te liggen.