Ons ‘spannende’ leven in Antigua

Vorige week zondag is Joep weer richting huis gegaan en heelhuids thuisgekomen, na een oponthoud van 1,5 uur bij de Nederlandse douane.

En morgen volgen Wieke en Pieter. Hopelijk vlotter door de douane.

Afgelopen week was Pieter snotverkouden. Hij liep met een rol wc papier, ipv zakdoeken door Antigua. Gelukkig gaat het nu weer beter met hem. Aan het weer kan het niet liggen. Nog steeds, en eigenlijk weten we niet beter schijnt de zon, af en toe wat wolkjes. De vulkaan doet zijn (of haar) best en puft af en toe grijze aswolken uit. Een mooi gezicht maar als gevolg dat het dakterras, de tafels en stoelen die in de tuin staan met een heel dun laagje as worden bedekt. En dan staat de wind, gelukkig, meestal de andere kant op.

Verder hebben we hier een rustig leventje behalve gisteren dan. Voor de verandering ontbeten we in El Viejo cafe- de inrichting slingert je 100 jaar terug in de tijd- maar we waren er voor de dagelijks vers gebakken croissants. 

Van daar uit zouden we naar het opgepimpte Cerro de la Cruz, een befaamd uitzichtpunt boven op een berg, vroeger enigszins link ivm mogelijke berovingen, maar nu geheel veilig en de moeite waard, zegt men. We bestelden een Uber ( standaard geven we nu 10 quetzales fooi, wat elke keer geheid een brede glimlach oplevert) en lieten ons naar de andere kant van de stad de berg op rijden. Dat was een goed idee. Ondanks de sterk verbeterde conditie van Jan zou dit een berg ‘too much’ voor hem zijn en eerlijk gezegd voor de rest van ons ook. 

Het ziet er nu inderdaad gelikt uit. Nieuw aangelegde paden, natuurlijk geflankeerd door de onvermijdelijke stalletjes met toeristenspul en verse fruitsappen. Voor onze veiligheid hoefden we ook niet bang te zijn, want meer dan genoeg rondhangende politieagenten. Via een betonnen slingerend pad, dat mij aan zo’n ouderwets houten knikkerbaanspel deed denken, maar bedoeld was voor rolstoelers, bereikten we het plateau met het kruis vanwaar we een mooi uitzicht hadden op de stad.

Via een geitenpaadje staken we een stuk af en kwamen we terecht op de luie trap bergafwaarts. Pfff, onze beenspieren moesten aan het werk. Beneden stond een tuktuk op klanten te wachten. Maar niet voor ons, 2 tuktuks naar 
Parque Central: 80 quetzales!!! Ja doei! Even later stapten Jan en Pieter in een collega-tuk….(waarom heten die dingen tuk-tuk en niet tuk?) richting onze vaste koffie/bierstop El Portal. Druk verkeer, files, vrijdag. Wieke en ik volgden iets later. Eenmaal goed en wel aan onze koele glazen flikkerde het licht. Uit, aan, uit, aan, om uiteindelijk uit te blijven. En dan ligt zo’n stad grotendeels plat. Koffieapparaten, kassasystemen( behalve bij de Bodegona; noodverlichting en kassa’s via een noodaggregaat) restaurants, internet, alles ligt plat. Er bleek een belangrijke kabel kapot te zijn.

Eenmaal thuis, nog steeds geen electriciteit…dus..niks internetten maar een boek lezen en ik vermaakte mij met het maken van een aquarelletje. Tegen vijf uur- nog steeds geen stroom - voorspelde Jan tijdens ons dagelijkse gezamenlijke rummoment, dat het gauw donker zou worden. Na deze heldere boodschap gingen Wieke en ik direct naar het buurtwinkeltje om de hoek kaarsen te gaan kopen. Wie weet, hoe lang dit nog ging duren.

En zowaar…het werd donker en het duurde voort. De Chinees die ik belde voor eten gaf geen gehoor. Gelukkig hadden we alles in huis voor pannenkoeken, met spek en appel. Het heeft wel wat….met het licht van een koplamp bakken en romantisch eten bij kaarslicht. Een groot hoera ging op toen tegen acht uur het licht weer aan ging.

Als dit al het meest spannende is wat wij meemaakten, dan mogen we van geluk spreken. 

De dagen rijgen zich aaneen, met een dagelijkse wandeling de stad in en nog steeds naar nieuwe plekken voor Wieke en Pieter, zoals Caoba farms, een biologische groentenkwekerij. Donderdag werd de oase van rust bij Escalonia (een plantenkwekerij) verstoord door het zagen van takken die met halsbrekende toeren, zonder enige beveiliging, door een mannetje hoog uit een boom werden gezaagd. En verder schrok ik van het enorme stuk appel/chocolade taart dat ik geserveerd kreeg waarvan ik de helft mee nam voor Carin waar ik een Art-workshop van Carin Steen volgde. Leuk om te doen.
De eerste afspraken voor volgende week als Jan en ik met z’n tweetjes hier zijn hebben we al gemaakt. 

Ik krijg berichten uit Brabant waar het Carnaval is losgebarsten. Graag stuur ik jullie hierbij ook nog een foto van 11 jaar geleden toen Jan en ik meededen aan een gemaskerd Venetiaans bal. De goeie ouwe tijd. Hier in Antigua worden de keien weer extra stevig aangelegd en aangestampt voor de Vastentijd met haar processies en het grote Paasbeuren.