Om niet te vergeten

Ik word wakker. Het moet tegen zeven uur zijn. Ik heb er al een goed gevoel voor. 

Ik kijk door het raam, de gordijnen zijn weggeschoven om zo ‘s nachts een frisse wind door het huis te krijgen. Deur naar de woonkamer wijd open en ook de ramen aan de andere kant open met, gelukkig een hor, om ongewenste gasten buiten te houden.

De lucht heeft al kleur. Blauw, strakblauw, geen wolkje te bekennen.

Zoals altijd eerst thee gemaakt en even terug in bed om de laatste nieuwtjes op mail, facebook en een begin van de krant te lezen.

O, wel handig, nog even een was in de machine gooien. In no-time is het programma klaar, de was daarom niet altijd heel schoon, maar wel fris. Op het dakterras, in de zon, is deze sneller droog dan mijn snelste programma in de droogtrommel in Nederland !

In de keuken snijd ik een dikke plak af van de sappige, zoete ananas die we op de markt kochten. Minstens 1,5 kg voor 12 quetzales! (€1,50). Ik doe er wel een week mee.

Ananas, Griekse yoghurt en gezonde granola erop; hup naar boven om daar te ontbijten. De vulkanen staan op deze ochtend strak afgetekend tegen de blauwe lucht en de Fuego is als altijd actief en puft er lustig op los.

Da’s nog eens eens goede morgen.

Zondag vliegen we weer terug naar Nederland en ik zie tot mijn schrik en eigenlijk ook een soort van verbazing dat we natte sneeuw en hagel kunnen verwachten. De lente nog ver weg. 

Dus een laatste kans om nog eens extra te genieten van dit alles hier.

Ik bekijk nog even de foto’s van gisteren toen Ana-Maria en Carin bij ons kwamen lunchen. Salade vooraf, eigen gemaakte ballen gehakt met verse spinazie en blauwe kaas roomsaus, gebakken aardappeltjes en ijsje toe. Het werd meer een Franse lunch, als je begrijpt wat ik bedoel; om half vijf namen we afscheid.

We kennen elkaar al zo lang en delen gezamenlijke herinneringen en soms sappige verhalen van de mensen die we hier kennen. Lekker in het Nederlands. Antigua, het is net een dorp af en toe.

Vanmiddag zijn we uitgenodigd op de borrel bij Bonny, een Amerikaanse. Ze woont hier al jaren en is praktisch blind. Ik heb er bewondering voor hoe ze zich hier redt.

O en niet vergeten, om 12 uur naar Frank voor een laatste knipbeurt.

Wat hebben we hier toch een luxe leventje.

Eergisteren was ik op schilder excursie met Carin. Vol goede moed gingen we op pad met aquarel spulletjes. Maar de ruïnes te heet, de Merced kerk gesloten, de ruïne met fontein erachter niet interessant. We eindigden in een meer dan honderd jaar oud café met een lekker biertje. Ook goed. Ha, ha, Hoezo niet flexibel? 

In ieder geval was onze stappenteller weer tevreden.

Morgen, zaterdag wordt zo’n rommeldagje. Even langs het hotel van Sonia, de voorzitster van de Belgische organisatie, die vandaag aankomt met een groep peetouders. We hebben weer een ‘nieuw’ petekindje. Het kadootje dat we voor haar kochten kunnen we dan even overhandigen. 

Ook altijd leuk om met Sonia bij te kletsen. Ze hebben bijna 1400 petekinderen die via hen naar school kunnen. Sonia moet een geheugen van een olifant hebben want ze weet naar mijn idee de bijzonderheden en thuissituatie van praktisch elk kind. 

En dan inpakken en zondagochtend vroeg wegwezen. De tweede processie vertrekt  deze dag vanuit Santa Ines, de uitvalsweg naar de hoofdstad. Dus druk verkeer!

Daarna wachten en wachten en zitten en hangen tot je er bent.

We kijken terug op een heel mooie tijd voor een deel met onze vrienden Wieke en Pieter en mijn broer Joep; een afscheidsreis van de projecten samen met onze opvolgers,laatste keer, helemaal prima, emotioneel afscheid van Ana, fantastische feestelijke inauguraties en daarna twee weken samen zonder verplichtingen in Antigua.

Het was leuk om over onze belevenissen te schrijven en nog leuker om reacties van jullie te krijgen. 

Muchas gracias en wie weet tot een volgend keer. 

Dikke abrazos vanuit Antigua

Ineke