Plannen die in het water vallen

En daarom is het hier zo groen. 

Gisteren kwamen we na een voorspoedige reis van een paar uur aan in Rio Dulce. Onze groep had zich na het ontbijt bij Carlitos gesplitst. Esther, Gieljam, Niels en Jet gingen richting Antigua en wij precies de andere kant op met Ana, Roberto en Cesar in twee 4wd’s.

Vanaf Bruno’s aan de waterkant lieten we ons ophalen door een bootje van El Tortugal, ons hotel dat aan de rivier ligt en slechts per boot bereikbaar.

Het was tijd om te relaxen en alvast te wennen aan het naderende afscheid van Ana en haar mensen. Na het ‘laatste avondmaal’ was het toch echt zo ver. Best een emotioneel moment na al die jaren intensieve samenwerking. Jan moest zelfs een traantje laten. Maar toch ook, hebben we vele mooie herinneringen om op terug te kijken.

Die nacht begon het hevig te regenen. Ik houd van het getik van de regen op het golfplaten dak. Ons ‘Casa de la Natura’, verder geheel uit bamboe opgetrokken, blijkt stevig gebouwd en kan flink wat regen aan. Het betekende wél dat we ons boottochtje de volgende ochtend naar Livingston moesten annuleren. 

Met andere woorden: onze plannen vielen in het water, dus een verplichte extra rustdag. Lekker aan de koffie en de snelle wifi maakte dat iedereen tevreden was. 

Krantje lezen, face-timen met het thuisfront, foto’s bewerken, facebooken of een boek lezen op de i-Pad. 

De zon, toch nog !! 

Om een uur of 1 stopte de regen, brak de hemel open en verscheen de zon. De plaatselijke buienradar gaf aan dat het verder droog zou zijn, dusssss in no-time besloten we alsnog naar Livingston te gaan. Jan had eerder al stevig afgedongen op een prijs die eerst veel te hoog was voor ons privétochtje. Een bootje was binnen 10 minuten geregeld voor het door Jan afgesproken bedrag. 

Inpakken en wegwezen. 

De bootsman voer direct de verkeerde kant op. Hij moest nog zwemvesten halen was de smoes. Aldaar bleek dat we behalve zwemvesten ook opeens een andere ‘kapitein’ hadden; Christian, zoontje van de eerdere kapitein, ventje van een jaar of 14 die beweerde dat hij 16 was. Nou ja, ook prima…natuurlijk moesten we ook nog tanken , maar daarna ging het toch in vliegende vaart (dik 40 km per uur) naar ons lunchadres Bugamama in Livingston. Dat is een soort praktijkschool voor jongeren die een horecaopleiding volgen. Ze staan bekend om hun vissoep, tapado genoemd. 

Op de terugweg deden we het rustig aan en bekeken we natuurlijke bronnen die uit de rotsen ontsprongen; verder thermaal bronnen met warm water, de witte kalkstenen rotswanden, de inhammen met honderden waterlelies, de soms imposante ‘vakantie’huizen die hier door de rijken zijn neergezet, de vele vogels op het vogeleiland en een zij-arm met mangrovebomen. 

Tot onze verrassing voeren we op de terugweg ons hotel voorbij, opnieuw richting het huis waar onze eerdere kapitein de wisseltruc met zijn zoontje had uitgehaald. 

Eenmaal daar aangekomen nam papa de plaats van zijn zoontje weer in en bracht ons naar het hotel. Vermoedelijk omdat niemand mocht weten dat niet hij, maar zoonlief de tocht als kapitein had verzorgd. Iets wat hij trouwens heel goed had gedaan.

De zon scheen de hele middag volop, wat een geluksvogels zijn wij toch, want eenmaal in ons hotel begon het opnieuw….te regenen.