Over de weg terug en het zware leven van een chauffeur

Regenwoud, het doet zijn naam eer aan maar ook het feit dat we geluksvogels zijn. Eerst kwam het met bakken uit de lucht maar uitgerekend op het moment dat we met ons bootje naar Bruno varen, de plek waar Antonio ons zou ophalen, was het droog. 

We hebben een lange reis voor de boeg. Het is zaterdag, dus we hopen op minder vrachtverkeer.

Maar als we op de doorgaande weg richting hoofdstad rijden zien we duizenden, misschien wel tienduizend motorrijders de andere kant op rijden. O jee… da’s waar. Eerste weekend van februari de ‘Caravaan van Zorro’. Het moet een soort van pelgrimstocht zijn naar Esquipulas naar een Mariabeeldje of zo dat vereerd moet worden. Velen zijn uitgedost met maskers, puntmutsen, doodskoppen…je kunt het zo gek niet bedenken. Onderweg waren er ook feestterreinen ingericht en langs de hele weg provisorisch ingerichte eettentjes. Een soort carnaval maar dan op de motor. Het zorgde voor enorm veel vertraging en om een lang verhaal kort te maken. Pas om 18.00 uur voelden we de hobbelkeien van Antigua weer onder ons. Normaal doe je over deze rit zo’n 5 uur. Nu dus 9 uur.

Dus blij dat we weer op onze thuisbasis waren. Ook Antonio, onze chauffeur moet gaar zijn geweest. Hij was die ochtend, vanuit Lanquin al om 4 uur gaan rijden om op tijd bij ons te zijn. En misschien dat hij zondag ook nog moest werken. Van een rijtijdenwet hebben ze hier nooit gehoord.

En toen kwamen we weer in het vertrouwde ritme van Antigua…wandeling…(elke dag bijna 5 km) boodschapjes bij de Bodegona…koffie bij El Portal…restaurantje uitzoeken….relaxen…lezen op het dakterras of in de tuinkamer…rum-momentjes. 

Effe heel luxe hebben we gedaan door zondag te gaan brunchen in het prachtige Casa Santo Domingo. Een buffet waar je je omelet of crêpe panklaar opgeleverd krijgt met een vulling naar wens. 

Wist je dat een crêpe met verse aardbeien, bramen, slagroom en chocoladesaus Super lekker is?  Daarna hoef je de hele dag niks meer.

En verder kun je er shakes naar smaak laten maken. Bagels met zalm, zoete broodjes, koeken, fruit, yoghurt….noem het maar op en het is er.

Maar goed dat we de calorieën er hier weer af kunnen lopen.

Jammer genoeg is Wieke zwaarverkouden en is gisteren een dagje thuis gebleven.

Gisteren brachten we een bezoek aan Tess Unlimited. Tessa, leuke hollandse meid is hier door de liefde blijven plakken en laat kinderen met een schisis (hazenlip) opereren in haar professionele en heel kindvriendelijke gespecialiseerde kliniek. Inmiddels doen ze er 400 per jaar. 

De kamers vrolijk beschilderd door Carin Steen met oa. giraffen en aapjes. Operatiehemdjes hangen klaar in met tulpen bedrukt motief. Zachte knuffelslofjes staan klaar. Op de gang schoolborden met krijtjes om de wachttijd te bekorten en in de gangen moeders met kinderen die lekker overal rond scharrelen.

Tessa’s broer Ton, een boom van een kerel waarbij Joep in het niets verdween helpt haar met fondsenwerving en social media. 

Op dit moment is de bouw gaande van een patiëntenhotel. Kosten 400.000€ , volledig gefinancierd door Afas. Vandaar ook dat Joep er graag heen wilde.

Mijn mond viel open toen Tessa vertelde dat ze jaarlijks zo’n 50 tienermoeders met hazenlipbaby’s binnen krijgt in de leeftijd van 11 (!!) tot 15 jaar. Zwanger gemaakt door vader, de broer of de buurman. Ten hemelschreiend.

Zeer onder de indruk van wat zij de de afgelopen 15 jaar heeft bereikt stappen we weer in onze Uber taxi van Beatrice.

Op zich ook al een verhaal. We bestelden haar en Uber gaf aan dat de rit ons zo’n 29 Q zou kosten (ca. 3,50€) 

Een prijsopGave van een professioneel taxibedrijf leverde het absurde bedrag van 400Q !! Je weet natuurlijk maar nooit of die buitenlanders erin trappen. Niet dus.

Enfin, Beatrice, die vanwege haar omvang nauwelijks achter het stuur paste,  vertelde ons dat ze van het Uberritje slechts 10Q (€1,20) zou overhouden. Of we haar niet meer wilden betalen. Natuurlijk vonden ook wij dit uitbuiterij en zegden aan haar toe om 40Q te willen betalen. Ze deed ons toen het idee aan de hand om de Uberaanvraag te annuleren, wat we natuurlijk ook graag deden. Ze wilde graag op ons wachten bij de kliniek van Tessa om de terugrit voor nog eens 40Q te doen. Zo kreeg zij in korte tijd voldoende geld binnen waar ze anders via de officiële Uberapp misschien wel een hele dag had moeten rondrijden.

Die Uberapp, een mooie uitvinding, gepromoot door Neelie Kroes (lazen we in de krant) en een prachtig verdienmodel over de schouders van de chauffeurslaven.

Gisteren  namen we tijdens een lunch afscheid van Esther, Niels en Jet. Gieljam was er niet bij, Te moe van de vermoeiende beklimming van de Acatenango die zij die nacht hadden volbracht. Met elkaar hebben we een prachtige projectreis gehad, gevolgd door een hartelijk en  warm afscheid. Wie weet of Niels en Jet, als zij zijn uitgereisd, toekomstige bestuursleden worden van Ayuda Maya.

Dat was het weer voor nu. 

Foto’s komen later want zo dadelijk gaan we op weg, gelukkig ook samen met Wieke ( die zegt fit genoeg te zijn)  en Pieter naar Panajachel.