Naar Coban

Zondag 29 januari 

Gordijnen op een kier en dan word je vanzelf wakker als het begint te dagen. Blik naar buiten, yesss! Al weer een wolkenloze lucht. Vandaag vertrekken we met in totaal 9 m/v ( en eentje in de maak) naar Coban, ons projectgebied.

De afgelopen dagen hebben we slenterend, koffie- en drankjesdrinkend doorgebracht in Antigua. We wilden Joep natuurlijk ook al het moois van deze stad laten zien. Het valt hem op dat er geen terrasjes zijn hier. Daarentegen juweeltjes van patio-tuinen, met fonteinen en weelderige planten waar je in de beschutting en relatieve rust, weg van het lawaai op straat, van je drankje kunt genieten. Onze stappentellers maken overuren en onze benen beginnen gewend te raken aan de hobbelige keien. Met gelukkig steeds minder krampen ‘s nachts. 

Niels en Juliët (kortweg Jet) de tot nu toe onze onbekende medereizigers, vrienden van Esther en Gieljam, hebben we intussen ook leren kennen bij een uitgebreide koffie-break in El Portal. Zij maken een reis door Midden-Amerika van een jaar en zijn ook geïnteresseerd in de water projecten. Wie weet dat dit hen na deze trip motiveert om in het bestuur van Ayuda Maya te komen. Niels is arts gericht op ouderen geneeskunde. Komt dat even goed uit !! Op reis met 4 zeventig plussers weet je het maar nooit. Jet deed iets bij een zorgverzekeraar. Ze hebben beiden hun baan opgezegd en ze zijn fanatieke liefhebbers van de duiksport. Genoeg zo ter introductie.

Om 9 uur komt het reisgezelschap hier bij ons samen. Wieke en Pieter logeren nog steeds bij ons om de hoek bij ‘Chez Daniël’, de kromme, bebaarde Fransman op leeftijd ( dat wil dus zeggen…onze leeftijd) met de beste Franse croissants die ik ooit proefde.

Niels en Jet laten zo lang hun duikuitrusting bij ons achter en we hopen om 10 uur te vertrekken met Antonio in zijn witte busje. Ik hoop dat hij z’n handen aan het stuur houd want toen we Joep gingen ophalen vanaf het vliegveld was hij tig keer, al rijdend met zijn telefoon in de weer. Niet fijn, met het verkeer hier. 

Met Esther en Gieljam hebben we bij een benzine-station in het noorden van de hoofdstad afgesproken. Zij logeren daar en het scheelt een extra ritje voor Esther die last heeft van ochtendmisselijkheid. Hierbij dus de verklaring voor de ene die ‘in de maak’ is. Zij is in blijde verwachting van hun eerste.

***********het vervolg******

Iets voor tienen staat ons witte busje voor de deur. Bagage gaat het dak op en het blijkt binnenin verrassend comfortabel mét airco. De eerste koekjes en chocotoffs gaan rond; het voelt als een schoolreisje.

Het is tamelijk rustig op de weg, want zondag, en na een uurtje pikken we Esther en Gieljam op, na eerst wat verwarring over de afgesoroken plek. Het wordt tóch McDonalds, maar ja, die zijn er zo veel. Natuurlijk komen we er uit met behulp van google maps, mobiele data en vooruit ook de roaming aangezet. Gewoontedieren als we zijn hebben we een lunchstop bij Villa de Sol voor hamburgers en frietjes.

Onze chauffeur Antonio rijdt voorbeeldig; wel zo fijn want onderweg passeren we een plek waar een dik beschadigde vrachtauto staat, rommel op de weg ligt en een ambulance staat. De vele toeschouwers kijken de diepte in. Later horen we van Ana dat er een truck in het ravijn is gestort. Helaas zijn er twee doden te betreuren, Volgens Ana, horen we later, omdat de chauffeurs vaak oververmoeid zijn door de bizar lange rijdagen waartoe de chauffeurs door hun bazen gedwongen worden.

iets  later (half vier in de middag) zijn we op onze plek van bestemming: Hotel San Rafael. Hier logeren we met ons vijven, de andere vier zitten in een Bed and Breakfast.

Jan en ik krijgen om ons onbekende reden een suite met een joekel van een king size bed toegewezen, die normaal 750 Q. kost maar ons wordt aangeboden voor de prijs van een standaard tweepersoonskamer. Uitleg: Gebaar van het hotel omdat we er voor de eerste keer komen??!!  Ik heb niet heel lang geprotesteerd en gezegd dat we hier inmiddels al voor de vierde keer zijn. Het terras lokt, de temperatuur is aangenaam en de koele biertjes erna smaken opperbest.

*********het vervolg********

Ana staat om 18.00 uur beneden in het hotel op ons te wachten met prachtige bloemstukken voor Esther, Jet, Wieke en mij. Jan mag drie flessen wijn in ontvangst nemen. Ana kent haar pappenheimers. En ze kan het niet laten om ons cadeau’s te geven. Wat een warm weerzien na drie jaar! 

Met mijn cadeautjes is zij ook blij; vooral is zij verguld met het medaillon dat Daan speciaal voor haar heeft gegoten.

Het eten daarna smaakt heerlijk, we praten volop en het is alsof we elkaar gisteren nog hebben gezien. Onze projectreis kan nu al niet meer stuk.