Van vier naar vijf

Woensdagavond gaan we met  chauffeur Antonio, voor ons een nieuw gezicht, in zijn witte busje naar het vliegveld om Joep, mijn broer op te pikken.

Het gebruikelijke geroezemoes, komen en gaan van reizigers, opstijgende en landende vliegtuigen, zelfs een heuse Mariachiband als welkomstcomité ingehuurd, de stank van uitlaatgassen die blijven hangen onder de aankomsthal…het hoort allemaal bij de aeropuerto.

Vermoeid komt Joep aan; hij steekt met zijn postuur boven iedereen uit. Niet te missen dus. Ongelovig hoort hij dat we met dit busje, inderdaad….dit busje met 9 m/v onze projecttrip gaan maken. Ja Joep, dit is Guatemala.

Ook als we later uitleggen dat het hier in Guatemala ivm de diameter van rioolbuizen je wc papier naast de wc in het mandje moet gooien, wekt zijn verbazing. De volgende ochtend is hij opgelucht om te horen dat je niet je drollen uit de wc hoeft te vissen. Die passen (meestal) wel in het riool.Voor ons allemaal zo gewoon.
Natuurlijk drinken we, samen met Wieke en Pieter, ook zoals gewoonlijk een glaasje om te proosten op de veilige aankomst van Joep.

PieWie verdwijnen om de hoek naar Chez Daniël; juist…..een Franse bed and breakfast. De volgende ochtend horen we jaloers over hun ontbijt met franse croissantjes, écht stokbrood enz. Dat willen wij ook wel en we spreken af dat we morgen met z’n allen daar gaan ontbijten.

We lopen binnen een kwartiertje naar het centrum om Joep te laten kennismaken met dit levendig stadje. 

Van Jan krijgt hij pin-instructies en de eerste quatezales rollen de machine uit. 

Ons ontbijt bij La Condesa smaakt voortreffelijk.

 In de Merced kerk was het plafond kennelijk toe aan een verfbeurtje. Met bewondering kijken we naar de circusact van de schilder die op een wiebelende tientallen meters hoge steiger de koepel een witbeurt geeft. Wat een Godsvertrouwen! Of is dit ‘ de Goden’ verzoeken? 

De doorsnee kerkganger moet blijkbaar nog beschermd worden tegen Covid want dmv grote stickers worden ze op hun plek gewezen.

Even later word ik aangesproken door een vriendelijke verkoopster behangen met handelswaar. Ze kende zelfs mijn naam nog: ‘Hola Inez’. We maken een praatje. Op mijn vraag hoe ze de Covid-tijd is doorgekomen vertelt ze dat ze deze hebben overleefd op maïs en bonen. Helaas is vorig jaar september haar 23 jarige gevaccineerde zoon overleden aan ‘bloedarmoede’?! Triest. 

Ik had ze niet nodig maar koop twee portemonneetjes bij haar.

Ook onze goedmoedige niet al te snuggere José, onze vaste leverancier van sieraden, leeft niet meer. Hij is twee jaar geleden bezweken aan zijn overgewicht. We hebben leuke herinneringen aan hem toen we een keer een grote bestelling hadden en de kosten ervan op een papiertje stonden. Met een rekenmachine moest dit alles bij elkaar opgeteld worden. Jan noemde hem het eindbedrag nog voordat hij klaar was met optellen. José kwam tot dezelfde eindsom en bekeek Jan vol verbazing alsof hij een buitenaards was vanwege zijn rekenvaardigheid.

Nieuw is voor ons het fenomeen van de ‘Uber’ app. Een wonder van ons digitale tijdperk. Het loopt nog niet helemaal gesmeerd ( dat ligt aan mij) maar inmiddels hebben we al drie ritten gemaakt met deze nieuwe vorm van transport. 

We gaan dus met onze tijd mee, maar met vijf man in één auto lukt niet. Jan en Joep stapten in de Uber auto en PieWie en ik na gehannes met de Uber-app ‘gewoon’ in een passerende tuktuk. Heerlijk dat vertrouwde gehobbel….zo net na je eten.

Tja Antigua, we love it. 

De vriendelijke hartelijke ontvangst door Freddie en Rosita bij El Portal waar we wat drinken en de dikke knuffels van Carlos en Carolina van Por Que No waar we ‘s avonds met Joep gaan eten geven ons een warm gevoel. Tel daarbij de heerlijke temperaturen op en je snapt waarom wij hier zo graag komen.