Mind your step

MIND YOUR STEP

Ze zegt het weer….op Schiphol nadat we de nacht ervoor logeerden in het IBIS hotel.

Het Ibis hotel stelde ons teleur, want het restaurant met de lekkere entrecotes is helaas gesloten en we moeten het doen met een buffet. Zoals mijn wijze broer altijd zegt: ‘het is beter niets te verwachten, alles wat je dan nog krijgt is een cadeautje’.Vanuit bed kijken we nog naar het hysterisch geren van ‘Wie is de Mol’. Best slaapverwekkend. De shuttlebus in de ochtend doet wat ie belooft en brengt ons in 15 minuten naar Schiphol.Het is er redelijk relaxt en niets te zien van ellenlange rijen.

Er ontstaat enige verwarring over de premium comfort klasse waarvoor we hadden bijbetaald, dachten we. We vinden dat wat extra comfort ons wel toe komt op onze leeftijd. Inmiddels is er businessclass, premium comfort, economy premium comfort en economyclass Kom daar nog maar eens uit. Alles zo nieuw, dat zelfs het KLM personeel de draad kwijt is. 

Het kwam erop neer dat we bij moesten betalen voor het extra comfort waarop we gerekend hadden. Ook Wieke en Pieter moesten-onterecht- bijbetalen voor hun koffers. De eerste mailtjes hierover zijn de deur al uit.

Achteraf bleek het extra comfort een heel goede zet. Wat een genot om brede stoelen te hebben met een voetenbankje, een groot scherm met tig films, echt lekker eten, als eerste het vliegtuig in en uit en zo nog wat extraatjes. Veel minder vermoeiend. De vlucht van Amsterdam naar Panama vloog dus voorbij. Het laatste stukje, na twee uur wachten in Panama voor de aansluitende vlucht naar Guatemala valt ons altijd zwaar. Stoel nummer 32, achterin een overvol vliegtuig. 

Blij dat we er zijn waar Vinicio, onze chauffeur op ons wacht. Hij is sterk vermagerd na drie weken in het ziekenhuis met Covid. Maar, zoals hij zei: ‘ We leven nog’!

Om tien over tien in de avond ( in Nederland is het dan inmiddels tien over vijf in de ochtend) ) komen we aan in het huisje van oude bekenden, Alice Lee en Greg. In rap tempo- zij willen ook graag naar bed- leidt zij ons door het pas gerenoveerde, rustig gelegen, smaakvol ingerichte huis dat van alle gemakken is voorzien. Als klap op de vuurpijl een prachtig groot dakterras  met uitzicht op twee vulkanen. Het bed staat uitnodigend klaar en we vallen als een blok in slaap nadat we met een eerste glas wijn op onze veilige aankomst hebben geproost.

Om half zes klaar wakker door de overbekende krassende vogelgeluiden. O ja, we zijn in Antigua. Blauwe hemel, graad of 23. Kijk, daar doen we het voor.

Koffers uitladen, kasten inrichten, kofie, thee, wifi en opnieuw MIND YOUR STEPS  maar dan in de Unesco-stad Antigua waarbj de straatjes met hobbelige keien een voorwaarde zijn voor deze status. Een mooie oefening voor onze enkels en knieën om af en toe de hoge stoepen op en af te kunnen. Soort ‘steps’ dus.

We zijn hier drie jaar niet geweest en er is eigenlijk niks veranderd. De kleurrijke stinkbussen, het levendige geroezemoes, in de verte het geluid van ambulances, de vogelgeluiden, de bomen die in bloei staan, de bekenden die we tegenkomen, de heerlijke geur van bakkerij Doña Luisa met pan de banana en meer, de pinautomaten die gelukkig hun quetzales nog uitspugen, het Parque Central met de fontein en de duiven en de rijkelijke ontbijten bij San Martin. De Bodegona is met de tijd meegegaan en beschikt inmiddels over een grote wand met koelvitrines.

Jan en Pieter laten we even- letterlijk- op adem komen, (Vooral Jan merkt dat we hier op 1500 meter hoogte zitten) terwijl Wieke en ik de eerste levensbehoeften in huis halen. Joekels van ananassn en papaya’s. Wat heerlijk! Jan is weer helemaal blij van de Ron Botran van 12 jaar oud. Beladen met alle boodschappen en af en toe een tussenstop op een muurtje of voor een koele Corona in een buurttentje komen we na dik 6500 stappen (volgens de stappenteller) thuis en is het nu siësta-tijd.